O dwóch ciałach, co ukradły chęci

Był poranek w świecie małym,

gdy dwa ciała się spotkały

jedno ciało drugie ciało,

dotknąć bardzo mocno chciało

gdy już ciała się spotkały,

wszystkie chęci uleciały

i choć oba się stykały,

już dotykać się nie chciały.

Kolejna transkrypcja mojej wyobraźni...

"O Władcy Pogody i poszukiwaniu uczucia w zamku z chmur"

Jan Steifer

Delikatnie spacerował palcami po jej zimnej skórze. Zatrzymał się przy zabarwionych jasnofioletowym sińcem zamkniętych oczach i ruszył dalej, w kierunku włosów. Czarne jak nieprzerwany mrok świata zmarłych, pomyślał. Kolor wprost dopasowany do Niej. Odgarnął jej grzywkę, a następnie jego kciuk ześlizgnął się po śnieżnobiałej buzi, zeskakując po drobnym nosie i zjeżdżając po okrągłych policzkach w kierunku ust – subtelnych, ale zmysłowych. Idealnych, jak prawie cała Ona.

Do ideału brakowało jej wyłącznie życia.

Z drugiej strony, tylko taką ją znał. Już przy pierwszym spotkaniu, kiedy ją znalazł przebitą zbłąkaną strzała na leśnej polanie, życie z niej upłynęło. Kiedy dotknął jej szyi, żeby znaleźć puls, już promieniowała śmiertelnym chłodem. Od tego czasu nie zmieniła się ani trochę, a mijał właśnie trzeci dzień ich znajomości. Twardo spała wiecznym snem i nic nie zapowiadało jej przebudzenia. Nie pamiętał, dlaczego właściwie zapewnił jej schronienie; co go tknęło. W końcu wtedy, podczas ich pierwszego spotkania, leżąc ze strzałą w piersi nie wyglądała szczególnie atrakcyjnie. Zaschnięta krew znacząca drogę pomiędzy nozdrzami, ustami, a brodą, wielka lepka plama tej samej mazi na jej plecach, na jej czarnej sukni; jedno oko na wpół otwarte, z popękanymi żyłkami i włosy umorusane błotem... Coś jednak sprawiło, że rzucił zioła oraz nasiona, które skrupulatnie zbierał całe popołudnie i, niosąc na własnych rękach, ugościł ją w swej twierdzy.

Pierwszego dnia leżała, tak samo nieżywa jak wcześniej, na dywanie, w pokoju na pierwszym piętrze. Element dekoracyjny, jak obrazek na ścianie. Ciekawostka, bez większego znaczenia, którą odwiedzający – można by ich wyliczyć na palcach jednej ręki – podziwialiby. W końcu to tylko ciało, dusza już odleciała. W ziemi tylko by gniło, nikt nie miałby z niej pożytku. A tak, wzbudzić miało zachwyt gości.

Drugiego dnia już patrzył na nią inaczej. Była urocza. Damy w tarapatach zawsze są. Przytargał ją tu samemu, czuł, że zrobił coś wartościowego. Nie mógł dłużej patrzeć na jej brudne ubranie. Złapał więc za zimne dłonie, powiesił ją sobie na ramionach i trzymając w talii zaciągnął do łazienki, gdzie generatory non-stop pracowały w pocie czoła by zapewnić ciepła wodę. Dla niej nie było znaczenia czy to ciepła woda, czy zimna, ale sam nie chciał sobie odmrozić palców myjąc ją.

Wzdrygnął się na samą myśl o dotknięciu sukni, ale wziął głęboki oddech i przemógł strach. Na początku powoli rozpiął zamek na plecach i opuścił kawałek dekoltu, jak gdyby pytając, prosząc o pozwolenie. Brakło sprzeciwów, więc następnym, pewnym ruchem ściągnął z niej całą suknię. Jej ciało wzbudziło w nim zachwyt; gładkie i miękkie. Tylko ta czerwona plama na brzuchu powodowała dysonans.

Tego dnia przestała już być tylko ozdobą.

Obmył jej całe ciało, przygotowując na dokładniejszą kąpiel. Spłukał resztki błota z jej włosów, a następnie umył jej głowę pachnącym szamponem zrobionym ze srebrnych kwiatów zarastających wyłącznie łąkę położoną setki kilometrów od jego twierdzy. Złapał za gąbkę, namydlił i bardzo delikatnie muskał krew zakrzepłą w okolicy rany. Delikatnie zmył posokę, tak by nie pogłębić rany, by jej nie skrzywdzić. W końcu wytarł dziewczynę i położył na ręczniku rozłożonym na kanapie. Nie wiedział, co dalej robić. Jakkolwiek pięknie by nie wyglądała, czuł się dość nie komfortowo oglądając ją bezwstydnie leżącą w negliżu. Leżała tak, w bezruchu, cały dzień.

Jeszcze jedenaście i pół roku temu (pięć miesięcy plus dwa i pół tygodnia, żeby być dokładnym) jego, już wtedy niedołężna, matka uwielbiała poświęcać się szyciu. Wprost proporcjonalnie do zaniku wzroku jej palce stawały się jakby zręczniejsze. Igła w tangu z nitką w objęciu suchych, chudych paluszków kobieciny pomagała stworzyć przeróżne piękne kreacje, jednak tylko takie, które uszlachetniłyby wyłącznie kobiecą sylwetkę. Niestety, jego matce nigdy nie odpowiadało wychowywanie syna, tym bardziej takiego, który nie pragnął być artystą a naukowcem. "Gdybyś chociaż wolał chłopców", powtarzała, "życie byłoby prostsze." Sfrustrowany, przestał ją odwiedzać, a ona samotnością ucieszona robiła swoje - szyła. Szyła nieprzerwanie. Na początku sama wychodziła po coś do jedzenia, ale po pewnym czasie przestała, więc regularnie przynosił jej znikające w oka mgnieniu posiłki. W końcu, pewnego ranka, w jakimś, dziś nie zrozumiałym dla niego, geście uczucia, troski, przyszedł zapytać mamę czy woli grzanki z serem i szynką, czy może jednak tylko z dżemem, jak zwykle. Pytanie wysłane w próżnie, bez odzewu. W komnacie zastał leżącą staruszkę z głową i szyją owiniętą sukniami, przypadkowo uduszoną, nieświadomie martwą. Pochował ją pod drzewem, które zamieszkują wiewiórki. Gryzonie podrzucają zmarłej resztki obiadu, łupinki, jakieś listki. Nieświadome, że staruszka jest niestety na długoterminowej diecie.

Później miał taki sen. Sen kradnący mu powietrze zawsze, kiedy go śnił. A śnił mu się regularnie, co tydzień. W sennej wyobraźni miał obraz siebie pracującego nad jakimś kolejnym wynalazkiem, tu coś majstrował, tam pokręcił śrubokrętem, potem wlał niebieski specyfik do zielonej substancji (a może na odwrót? Nie był już pewien). W tym momencie zegar na ścianie pokazywał godzinę piątą trzynaście – jak sam ustalił, godzinę śmierci jego matki. W tym momencie zaczynał słyszeć czyjeś kroki. Szus za oknem. Szus na schodach. Szus w korytarzu. Zaczynał się rozglądać: za siebie - nic. Do góry - nic. Pod siebie - nic. Przed siebie – nic. Wtedy widział, jak płomień świeczki szaleńczo pomrugiwał, a cienie zaczynały tańce na ścianie, wtedy właśnie odwracał się znów za siebie... I atakowało go tysiące ubrań.

Suknie z suknianymi nożami, mieczami, jedna nawet – taka z dziwnym niebieskim gorsetem, który mama uszyła bardzo dawno temu – miała wielki topór zrobiony z delikatnego materiału znad rzeki Kcy (tej położonej tysiąc-trzysta kilometrów od niego!), normalnie będącego jak kawałek nieba w dotyku, tym razem ranił biedną ofiarę z niebagatelną mocą. Uczony wzdrygał się, a suknie dźgały go, tłukły i bez litości katowały. Aż w końcu jedna mała spódniczka razem z niedokończonym zielonym swetrem w białe grochy (jedynym męskim ciuchem w twórczości matki) rzucały mu się na szyję i dusiły. Na śmierć.

Ilekroć przechodził koło schodów prowadzących na dół jego twierdzy, oczyma wyobraźni widział mordercze suknie. Za każdym razem wzdrygał się, za każdym razem przecierał oczy, za każdym razem cofał się o krok i odwracał plecami do schodów, kierując w inną stronę.

Dziś zszedł do piwnicy. Z wymiętego, naznaczonego brudem i drobinkami zaschniętej krwi Piękności, fartucha wyciągnął zapałkę schowaną w kieszeni, obok kluczyków samochodowych nieznanego pochodzenia, i rozpalił nią wiszącą na ścianie pochodnie. Szmatka owijająca drewno zajęła się ogniem i rozświetliła złocistym światłem całe pomieszczenie. Od lewego, dolnego, kąta aż do prawego, górnego, tego pod sufitem, nierówno porozrzucane walały się kiecki – w różnych kolorach, przeróżnej wielkości. Znalazłby pewnie i taką, pasującą na niego. W rogu stały narzędzia matki, maszyna do szycia, igły, materiały i inne lekko zakurzone już komponenty potrzebne jej do stworzenia najwymyślniejszych kreacji.

Zacisnął pięść czekając na ruch przeciwnika, ale przez całe cztery minuty nikt nie zaatakował. Oddychanie z każdą chwilą przychodziło mu coraz łatwiej. Strach opuszczał jego ciało.

Suknie były trochę pogniecione, niewyprasowane, ale to nic, z czym nie byłby w stanie sobie poradzić. Powoli zbliżył się do jednej, takiej przykuwającej jego uwagę. Nigdy wcześniej nie zachowywał się tak ostrożnie, nawet gdy w przedpokoju budował ten mały reaktor hiperatomowy, który zamówił Cesarz Wschodniej Polany. Niestety później reaktor okazał się być mało odporny na wielki głaz, którym jakiś dzikus próbował go otworzyć po zrabowaniu z transportu (od tego czasu Cesarstwo Wschodniej Polany nazywane jest po prostu Wielką Doliną).

Nigdy wcześniej, żaden eksperyment nie sprawił, że ręce drżały mu tak jak teraz.

Kropelka potu pojawiła się na jego czole i nim zdążyła spłynąć, Naukowiec złapał pierwszą lepszą kieckę, byleby była w jego faworyzowanym kolorze, ulubionym odcieniu czerni – bardzo czarnym czarnym – i jak wystrzelony z armaty popędził schodami na górę, do znalezionej panny.

Przykrył sukienką nagie ciało denatki, żeby sprawdzić czy pasuje. Nie bał się, że jeśli okaże się za mała to ją porwie, ale nie chciał uszkodzić swojej koleżanki. Może i jest martwa, ale to nie znaczy, że musi nosić niewygodne ciuchy.

Posadził dziewczynę jedną ręką, a drugą zaczął ją ubierać. Najpierw jedna noga, potem druga, pewnie pociągnął sukienkę do góry i jednym ruchem zakrył ciągle peszące go elementy jej prezencji. Zatrzymał wzrok przy piersiach, zwalniając na chwilę, a potem nieśmiało ozdobił je dekoltem. Pasowała idealnie, wydawałoby się, że była szyta specjalnie z myślą o Niej. To chyba jego wrodzony brak zaufania do tego typu kreacji sprawił, że bał się o Jej wygodę. Pogłaskał po głowie i usiadł wpatrując się w nią z fascynacją. Leżała z ponurą miną, a przecież powinna być szczęśliwa. Zadbał o nią, jak o nikogo innego.

Nadal zdawała się go ignorować, uciekając w bezdenną otchłań śmierci. Brakło nawet najmniejszego uśmieszku, takiego, jaki pojawia się choćby wtedy, kiedy okazuje się, że jednak mamy w szafce ten kawałek czekolady, który miał już dawno temu być zjedzony. Nic. Mężczyznę bardzo to trapiło. Bez jej uwagi, jej spojrzenia, śmiechu, to wszystko nie było nic warte. Delikatnie położył jej głowę na poduszce i przykrył kocem. Poirytowany wyszedł z pokoju nie gasząc światła zanurzając się w odmętach własnego umysłu.

Pusta fiolka rozbiła się uderzając o ziemię. Za nią buteleczka, jedna, druga. Obie puste. Zdenerwowany przeszukiwał całe swoje laboratorium. Przecież tworzył tyle różnych specyfików, substancji, jak to możliwe, że żadna nie przywraca zmarłym życia? Przecież to taka oczywista potrzeba – kto nie ma nieżyjącego bliskiego, z którym chciałby jeszcze się bawić, porozmawiać, wypić. Jednak był pewien, że nic na ten konkretny problem nie miał, więc jego mózg nastawił oczy i ręce na poszukiwanie czegoś o zbliżonych właściwościach. Buteleczki albo były puste, albo zawierały nikomu niepotrzebne mazie. Wreszcie w głębi zakurzonej szafki znalazł pełną buteleczkę, tą, która miała właściwości lecznicze. To jedyny mogący teraz pomóc preparat, jaki kiedykolwiek stworzył.

Dłonią odsłonił przedziurawioną strzałą pierś i powoli polał leczniczym płynem dookoła. Palcem wskazującym i środkowym zaczął uważnie masować ranę. Powinno wystarczyć parę kropli, ale on użył więcej – na wszelki wypadek. Wreszcie przestał, zakorkował buteleczkę i odstawił ją na stolik. Pogłaskał dziewczynę po szyi i obserwował ranę, która nawet nie zaczynała się goić. Wszechświat dosadnie uświadomił mu, że nie może nic zrobić. Lata studiowania ksiąg, praktyki, eksperymentów nie były warte nic w starciu z bezdusznym losem. Nie mogły pomóc jego uczuciu.

Opuścił ręce zawiedziony.

Miał tylko jedno wyjście – poprosić samych bogów o życie dla jego wybranki.

Zwykle tego nie robił. Nikt zwykle tego nie robił. Wszyscy wiedzieli, gdzie mieszkają bogowie, ale prosić ich o cokolwiek byłoby kpiną. Powszechnie wiadomym było, ze bogowie mają swoje plany – boskie plany. Jakże niby zwykły śmiertelnik mógł wpłynąć na zmianę w boskim planie? Zwykłą prośbą? Z pewnością nie! Jednak od lat – setek, a może tysięcy – krążyły plotki o ludziach, którzy odważyli się wzlecieć na płonącym nietoperzu strzegącym Boskiej Góry i swą osobą zaburzyli niebiańską harmonię. Każdy słyszał o tych, którzy się tam dostali, ale nikt nie słyszał o tych, którzy stamtąd powrócili – nie mówiąc już o poznaniu kogoś takiego.

Dla Naukowca sprawa była prosta – mógł wyruszyć w podróż i może umrzeć po drodze, albo mógł też nie wyruszać w podróż i z pewnością umrzeć w swoim domu. Mężczyzna założył na siebie kurtkę, na ramię narzucił skórzaną torbę, zapakował kanapki, zamknął okna, przykrył kocem Ukochaną, potem złapał butelkę z wodą, pomachał swojej współlokatorce "na do widzenia", pożegnał się z ziemią na grobie matki, z matką i opiekującymi się nią gryzoniami, i wyruszył w kierunku Boskiej Góry.

***

Mówi się, że bogowie są wszędzie, ale to nie prawda. Prawda jest taka, że bogowie po prostu wszędzie mają blisko. Położenie ich domostwa z matematyczną precyzją wyliczone jest tak, aby z każdego miejsca na Planecie było można dotrzeć tam tak samo szybko. Zupełnie jak gdyby ktoś, kiedyś zdecydował, że każdy jeden człowiek będzie miał szansę poznać jakiegoś boga. Uścisnąć mu rękę, podziękować za dobrze wykonywaną robotę i pośmiać się rozważając o codziennej rutynie. Z twierdzy, z której wyruszył nieszczęśliwie zakochany uczony wystarczyło przejść przez Cukrowy Las.

Cukrowy Las był dokładnie tym, czym wydawałoby się po jego nazwie, że jest. Drzewa – od sosen po wierzby płaczące – składały się wyłącznie z białego jak kreda cukru. Z daleka igły i listki wyglądały jak ze srebra, a odbijające się od cukrowej kory drzew olśniewające promienie nadawały temu miejscu błogiej atmosfery, budzącej niespotykane uczucie zrelaksowania. Dookoła panował spokój. Nikt nie mógłby się tu czuć w niebezpieczeństwie.

Przemierzając ten niebiański bór, Naukowiec zobaczył w oddali dwie zbliżające się do niego sylwetki. Z każdym krokiem wyraźniejsze, okazały się być parą pląsającym krokiem wędrującym gdzieś. Nastoletni chłopiec i nastoletnia dziewczynka wpatrywali się sobie w oczy uśmiechając się do siebie uśmiechem, którego sekretne znaczenie znali tylko oni, bo tylko dla ich dwojga były te uśmiechy przeznaczone. Myśliciel stanął w miejscu zaskoczony tym niby znajomym, a jednak obcym dla niego widokiem. Wpatrywał się w zakochanych, którzy zauważywszy go wreszcie zatrzymali się.

- Dzień dobry, panu! – zaczął chłopiec.

- Dzień dobry... – Odparł zmieszany Naukowiec. – Czy ja was znam?

- Zaskakujące pytanie. – zdziwiła się dziewczyna, ciągle uśmiechnięta.

- Chyba kiedyś się znaliśmy!

Dziewczyna kiwnęła głową.

- Nie rozumiem. – Naukowiec pogłaskał się po czole.

Dwoje wpatrywało się w niego.

- Nie rozumiem – powtórzył. – Kim jesteście?

- Jesteśmy szczęśliwi! – wykrzyknął chłopak!

- Nasza miłość pokonała śmierć! – dodała dziewczyna.

Chłopak kiwnął głową.

- Nasi rodzice nie chcieli, abyśmy byli razem. Ja i ona – nastolatek przycisnął do siebie czule dziewczynę. – Ale my się za bardzo kochaliśmy!

- Za bardzo! – dziewczyna potwierdziła kiwając głową. – Chcieliśmy dać im nauczkę.

- Tak, tak!

- I wypiliśmy truciznę... – zaczęła dziewczyna.

- ...na ich oczach! – dokończył chłopak.

- Żeby widzieli, do czego doprowadziły ich głupie czyny! – oburzyła się.

- Okropnie głupie. – chłopak pokręcił głową przymykając oczy i machając palcem, jakby nauczał. – A potem padliśmy martwi.

- Nie żyliśmy całe dwa dni, a potem nagle się okazało...

- Że jednak wcale nie umarliśmy!

Pocałowali się. Naukowiec spuścił wzrok i spytał:

- Dokąd się kierujecie?

- A gdzie ja i on możemy iść?

- Idziemy tam, gdzie poszedłby każdy zakochany odporny na śmierć...

- Na kraniec świata!

Para się roześmiała i po chwili zapadła cisza. On patrzył na nich, oni na niego. Nie miał więcej pytani, a oni chwilę później stracili nim zainteresowanie, zanurzyli się w swoich oczach. Czterdzieści sekund później postanowili się pożegnać i tym samym lekkim krokiem ruszyli dalej, zostawiając go samego.

Las rozciągał się na kilkanaście kilometrów, jednak po drodze trudno było spotkać jakichkolwiek jego mieszkańców. W całym tym sterylnym pięknie, tej pustce, dało się wyczuć niepokój lęgnący się pod skórą. W przeciwieństwie do normalnego boru, nie było tu słychać ptasich nawoływań, szelestu w krzakach, cienia przebiegającego gdzieś w głębi... Wszystko tutaj było przerażająco głuche. Krzyk ciszy.

Dziwności tego miejsca nie ujmował wrak samochodu rozbitego o jedno, bardzo twarde, cukrowe drzewo. W aucie, jedynym, jakie Naukowiec widział kiedykolwiek na tej Planecie, znajdował się szkielet w białej sukni na miejscu pasażera. Miejsce kierowcy było całkiem puste, a w stacyjce brakowało kluczyków. Z pewnością kierowca zmarł niedługo po prawdopodobnym wypadnięciu przez przednią, rozbitą, szybę. Zwłokami musiał zająć się jakiś ptak albo zbłąkany zwierz, pomyślał mężczyzna i kontynuował podróż.

Blisko wyjścia z Cukrowego Lasu natknął się na bielutki domek, ze śnieżnobiałym dachem, śnieżnobiałymi drzwiami i śnieżnobiałymi oknami. Z jego wnętrza wyszła zaabsorbowana jakimś widokiem na niebie dziewczyna z czereśniowymi włosami, dzierżąca w ręku młotek i gwoździe. Uczony wyprostował szyję i wysilił oczy, by dostrzec to samo, co dziewczyna, jednak nie dostrzegł nic. Spojrzał znów na nią, a ona już przybijała bielutką deskę do ściany domu.

- Coś jest na niebie? Czy coś ma się stać? – zapytał ją z trudem opanowując ciekawość.

- Tak, to już niedługo... – dziewczyna nie oderwała wzroku od przybijanej deski, która widziana z bliska, okazała się być z twardego cukru, jak reszta domu. - ...Niedługo spadnie deszcz.

- Deszcz? Tu nie padało przecież od lat!

- Ale będzie, w końcu będzie. Nieważne kiedy, ważne, że w końcu zacznie padać! – zmarszczyła czoło dziewczyna i wytarła łzawiące oczy rozmazując przy tym trochę tuszu.

- Dlaczego panienka płacze? Coś się stało?

- Czy coś się, kurwa, stało!? – garść gwoździ napędzana siłą jednej agresywnej dziewczyny odbiła się od ściany. – Muszę skończyć budowę! Muszę umocnić fundamenty, ściany, dach! Wszystko!

- Ale od lat nie padało! Na pewno czeka pani na deszcz...? – Naukowiec złapał się za głowę, na wpół przestraszony, na wpół zaskoczony.

- Czekam – zgarbiła się i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, patrząc na mężczyznę spode łba. – Czekam aż w końcu brązowoczarne jak niezdrowe gówno niebo zeszcza się na mnie swym kwaśnym deszczem i spierdoli wszystko, nad czym kiedykolwiek pracowałam. Zniszczy cały dorobek mojego życia, mój cukrowy dom, wszystko, w co włożyłam serce, wszystko co kochałam.

- A co kochałaś?

Zamilkła. Zagryzła wargę oczy kierując ku górze, zastanawiając się. Wzruszyła ramionami.

- To bez znaczenia. Wszystko się zjebie.

- Ale przecież tu nigdy nie pada. Nie masz się czego obawiać.

- Ale kiedyś może zacząć padać! – dziewczyna machnęła pięścią, jak gdyby odgrażając się niebiosom.

Nie miał dla niej odpowiedzi. Właściwie to miała racje, ale on jakoś nie mógł tego zrozumieć. Dziewczyna usiadła przy ścianie i zaczęła szlochać.

- Czy to naprawdę tak cię przeraża? – zapytał wreszcie.

Nie spojrzała na niego. Pociągnęła głośniej nosem i odparła tonem, który miałby oznaczać naprawdę głęboką myśl:

- Czasem w życiu bywa tak, że ludzie umierają. Ja też umrę.

Kiwnął głową, choć wypowiedziała oczywistość, znów miała rację.

- Więc siedzisz tu cały czas i umacniasz ten kruchy domek?

- Tak, odkąd byłam mała. Odkąd moi rodzice zniknęli, ja umacniam ten budynek. Nie jest jednak łatwo, bo żadnych innych drzew poza tymi z cukru tu nie ma. Fundamenty, deski, umocnienia, wszystko buduję z cukru.

- A kiedy przestaniesz?

- Kiedy będę pewna, że dom będzie wystarczająco wytrzymały oczywiście! Muszę pracować szybko! – podniosła się na równe nogi w nagłym, niespodziewanym, przypływie energii.

- Ale... Ale czy jeżeli wszystkie materiały są zrobione z cukru, to czy deszcz nie zniszczy ich nawet, jeśli będziesz ich dostawiała coraz więcej? – pogłaskał się po brodzie mężczyzna.

Energia ulotniła się z niej równie szybko, jak się pojawiła. Oczy rozszerzyły jej się, a usta otworzyły, jakby chciała coś powiedzieć. Po chwili klapnęły głośno, podczas gdy nawet zgłoska się z nich nie wydobyła. Palcem wskazującym pogładziła się po skroni i wybuchła płaczem:

- Masz racje! – tupnęła ze złości nogą. – Nie ma dla mnie lekarstwa, w końcu i tak umrę, a wszystko co stworzyłam umrze razem ze mną... – nagle, jakby doznając olśnienia, wykrzyknęła: – Życie to śmiertelna choroba, na którą nie ma lekarstwa! A ja na nią cierpię...

- Ile ty masz lat?

- Dziewiętnaście, a co?

- Nie... nic. – po chwili ciszy, dodał: - Mieszkam tu, niedaleko, dwadzieścia lat i trzy miesiące, ale nigdy cię nie spotkałem. Jak się nazywasz?

- Paola. Ty?

- A czy to ważne? Jestem naukowcem, prowadzę pewien... eksperyment i udaję się na Boską Górę. Może, skoro tak bardzo boisz się deszczu, udasz się tam ze mną i poprosisz bogów o pomoc?

- A jeśli mnie zabijają za takie prośby?

- No cóż... I tak w końcu zabije cię życie, więc co to za różnica?

Dziewczyna wlepiła spojrzenie w ziemię. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i wzruszyła ramionami.

- No, może... – łzy zaczęły spływać jej po policzkach. – Wiesz, czasem nawet nie chcę żyć.

- Jesteś najbardziej osobliwą istotą, jaką spotkałem... choć spotkałem ich całe dziewięć i pół, licząc karła z Cesarstwa Wschodniej Polany. Bogowie z pewnością się tobą zainteresują.

Naukowiec ruszył, a ona za nim, nie zabierając nawet czegokolwiek z, i tak pustego, domku.

- Tak myślisz? Zgoda, pójdę. Może bogowie zlikwidują w cholerę ten deszcz...

- Ale przecież tutaj od lat... – zawiesił głos zrezygnowany. – Po prostu chodźmy.

Przez pierwszą godzinę, szlochy Paoli i głoszone przez nią młodzieńcze mądrości strasznie go irytowały. Przez następne, stawały się częścią krajobrazu, który wciąż, nawet poza Cukrowym Lasem, pozostawał niemy.

***

Droga do Boskiej Góry zdobiła wielką pustynię, na której jedyne, co można było znaleźć to kaktusy i wysuszone gałęzie fruwające dookoła, odbijające się od ziemi. Palące słońce sprawiało, że horyzont zdawał się płonąć żywym ogniem. Punkt, który uczony zauważył z oddali, zdawał się mieć ptasie kształty... i również płonąć.

- Czy to nie ten nietoperz? – zapytała Paola ocierając łzy.

Płonący nietoperz stojący na straży wejścia na górę, a jednocześnie jedyny środek transportu do miejsca bogów. Nie dało się go dosiąść bez jednoczesnej śmierci od poparzeń. Kiedy zbliżyli się do niego, wielki nietoperz skierował uszy w ich stronę i machnął swymi długimi na trzy metry skrzydłami tworząc porywisty ciepły wiatr.

- Ktokolwiek wejść, ktokolwiek wyjść... – syknął.

- Jak go dosiąść...? – zapytał Naukowiec dopijając resztkę wody. Otworzył szeroko oczy i spojrzał na butelkę.

- Nie wiem, doktorku, czy będziemy mieli dość wody.

- Wody... – zastanowił się.

- Ktokolwiek wejść, ktokolwiek wyjść... – syknął ponownie nietoperz.

Mężczyzna spojrzał na swoją towarzyszkę i improwizując zaczął:

- Więc to życie, co?

- Życie? Życie... Życie to gówno... – odparła i zgodnie z oczekiwaniami Naukowca zaszkliły jej się oczy.

- Dużo myślisz o śmierci?

- Co cię naszło? Daj spokój... Weź, daj spokój... – zaszlochała.

- Już przecież mi opowiadałaś. Chciałbym wiedzieć więcej.

Spojrzała na niego. Przygryzła wargę, napięła podbródek powstrzymując się, ale w końcu pękła:

- Chcę umrzeć, ale boję się, że śmierć nie przyniesie mi satysfakcji i będę chciała żyć! – i rozpłakała się z ogromnym rykiem.

Naukowiec wręcz rzucił się na nią i zaczął napełniać jej łzami butelkę. Jak tylko była pełna chlusnął nią na nietoperza, który zaskrzeczał. Płomień przygasł. Następna butla pełna łez, i kolejna, sprawiły, że strażnik przestał płonąć całkowicie.

- Wejść... – syknął smutno zwierz.

Gwałtownie ciągnąc ze sobą zaskoczoną dziewczynę, uczony wskoczył na niego i razem wzbili się w powietrze. Nim Paola zdążyła wytrzeć wilgotne od łez oczy, już byli na górze. Nietoperz zrzucił ich na najzieleńszą trawę, jaką kiedykolwiek widzieli, i odfrunął.

Naukowiec podniósł się z ziemi podpierając się rękami, jego kompanka leżała dłużej, zwinęła się w kulkę, ale wyprostowała się, kiedy dudniący głos zapytał:

- Któż to?

Mężczyzna podniósł głowę i zobaczył przed sobą wielkiego FACETA owiniętego w togę, w palcach trzymającego ćmiące się zawinięte w bibułkę suszone liście.

- Jestem prostym naukowcem, panie boże. Szukam pomocy.

- Witam, więc witam w krainie bogów, pełnej niezgody! Godność ma jest nie inna niż Władca Pogody! – mówiąc to machnął rękami na boki, jak rybak prezentujący wielkość swojej zdobyczy. Odwrócił się i wskazał na wyglądający jak z pluszu zamek wznoszący się za nim. – Zapraszam do środka!

Podróżni podnieśli się i prędko podążyli za powolnie stąpającym bogiem.

- Co was do mnie sprowadza?

- Ja to bym chciała pozbyć się... – zaczęła Paola.

- Chodzi o śmierć – przerwał jej Naukowiec.

- Śmierć? – Władca Pogody otworzył bramy do swego zamku z chmur. Zatrzymał na moment w głowie myśl i po chwili spytał: – Coś się jej stało?

- Nie, chce się jej pozbyć.

- Dziwne, acz spotykane. Dla ludzi typowe, wręcz. – powiedział bóg, a Paola odruchowo przytaknęła. – Chciałbyś abym ja, jako bóg się jej pozbył, czy o co chodzi?

- Tylko w jednym przypadku, inne mnie nie obchodzą.

- Wiesz, drogi człowieku, to nie takie proste. Ja i babinka śmierć mieliśmy mały... zatarg.

- Czy mógłbym wiedzieć, co to oznacza...? – zapytał skromnie myśliciel.

- To proste, choć skomplikowane. Technicznie. Bo widzisz, od dawna nie jestem w stanie tworzyć deszczu.

- TAK! – wykrzyknęła tryumfalnie dziewczyna podskakując i odbijając się wesoło od miękkich ścian przypominających sieć waty cukrowej.

Władca spojrzał na nią zaskoczony, a potem zarechotał radośnie:

- Pochmurny stan tej niewiasty chyba zmienił klimat. Jak się nazywasz, dziewczynko?

Paola wbiła wzrok w gospodarza zamku i zaniemówiła. Wielkolud podszedł do niej i spokojnie, delikatnie złapał ją za ramie, które w jego wielkich łapach wyglądało jak gałązka.

- Śliczna z ciebie panienka. Wiecie, że tylu mieliśmy tu śmiałków, wdrapujących się na górę, jednych próbujących ominąć nietoperza, inni tak jak wy, gasząc jego żar... Ale żadnej kobiety. Wszyscy byli mężczyznami. – pomiędzy jego długimi, zwisającymi spod nosa wąsami, pojawił się ciepły uśmiech. – A przecież macie takie piękne kobiety... Pewnie żaden z bogów nie pozwoliłby jej odejść.

- Jestem Paola. – ocknęła się wreszcie.

- Paola... – rozsmakował się w dźwięku jej imienia Władca Pogody. – Wspaniale!

Dziewczyna uśmiechnęła się i rozpłakała. Chyba z podekscytowania, ale Naukowiec nie był pewny.

- I płaczesz! – tym razem to wielkolud wyglądał jak dziecko w sklepie z zabawkami. Złapał ją za jej flanelową koszulę i przytulił do siebie. – To niesamowite!

Uczony przypatrywał się tej scence głaszcząc się, jakby dla uspokojenia, po karku. Przepełniony pogodą ducha bóg wskazał palcem na niego:

- Nie ma problemu! Jeżeli twoja koleżanka zechce tu zostać to zrobimy coś z tą śmiercią!

- Obawiam się, że nie rozumiem... – oznajmił zakłopotany.

- Otóż proste. Deszcz powstawał wtedy, kiedy płakałem. Odkąd Bóg Flory zaopatruje mnie w to, o to zioło, liście kanapki, czy jak on to nazywa... to nie płaczę. Zazwyczaj albo się śmieję, albo... – zawiesił głos, nie dlatego, że szukał jakiegoś słowa, bardziej dlatego, że szukał włącznika mózgu, który najwyraźniej na chwilę zrobił sobie przerwę. Wreszcie po trzynastu sekundach dokończył: - ...coś. Śmierć miała ze mną problem, bo bez deszczu Planeta powinna umierać, a ja nie mogłem jej na to pozwolić. Ale jeżeli Paola ze mną zostanie...

Paola jak zabawka zawieszona na szyi boga posmutniała:

- Miałabym zostawić moje cukrowe włości? Przecież, jeżeli one znikną w strugach deszczu to, kiedy umrę nic po mnie nie zostanie na tym świecie...

- Nieśmiertelność jest częścią umowy. Ja jestem nieśmiertelny, ty będziesz także. Będziesz mogła pomóc mi w tworzeniu pogody, wymyślała własne jej elementy... Cokolwiek tylko ze chcesz! Staniesz się częścią tego świata, na dobre, i nigdy nie przeminiesz. Zamieszkaj tylko ze mną mym zamku z chmur, proszę. Spróbuj.

Wielkolud posadził dziewczynę na swoim złocistym tronie, połyskującym piorunami. Żadna błyskawica nie robiła jej krzywdy, dzięki ingerencji boga. Mogła ją złapać i dowolnie formować w dłoniach. Oniemiała z wrażenia zawinęła jeden koniec błyskawicy, i drugi... Zwinęła ją w kulkę. Poczuła przyjemny gilgot. Władca wskazał na frunącą powoli w jej stronę chmurzystą kanapę. Złapała jej oparcie i pociągnęła, wyciągając małą chmurkę. Zwinięty w kulę grom wcisnęła w obłok i obserwowała jak błyska wewnątrz. Rzuciła okiem na gospodarza zamku, który kiwnął do niej głową. Poruszona poczuła jak jej oczy zaczynają łzawić, ale tym razem nie próbowała się powstrzymywać. Łkała coraz mocniej, co jakiś czas wycierając się chmurką. Kłębek dzielnie kolekcjonował i magazynował każdą kropelkę, jaka do niego dotarła. W końcu, gdy się napełnił, Paola wyciągnęła dłoń w stronę pana atmosfery, jednak ten nie wziął od niej jej tworu, tylko wskazał na okno. Kiwnęła głową i ostrożnie przeszła na drugą stronę komnaty, otworzyła okno i zobaczyła piękny krajobraz – całą planetę. Od licznych kanionów Wielkiej Doliny, przez wijącą się jak wąż rzekę Kcy, aż po olśniewający Cukrowy Las. Nigdy by nie pomyślała, że ta Boska Góra jest aż tak wysoka. Ścisnęła swoje pierwsze dzieło i z całą siłą, jaką w sobie miała wyrzuciła je w okolicę innych chmur.

Rozległ się grzmot i deszcz lunął z nieba opłukując pustynię, Cukrowy Las, i całą resztę świata.

- TAK! – ponownie roześmiała się głośno.

- TAK! – moment po niej zamek wypełnił się dudniącym śmiechem Władcy Pogody.

Władca przytulił gości, a potem ryknął:

- TELESKOP!

Do komnaty w oka mgnieniu wleciała nieduża chmura niosąca teleskop. Pan atmosfery chwycił urządzenie i z pomocą palca wskazującego uczonego znalazł Ukochaną denatkę. Szybko i odruchowo wciągnął powietrze. Pogodny grymas pojawił się na jego twarzy:

- Wiesz, z tą zmarłą... – zawiesił na chwilę głos. – ...To nie będzie żaden problem. Chmura odtransportuje cię do domu, a ja zajmę się resztą.

- Dziękuję, boże pogody! – ukłonił się grzecznie mężczyzna.

- Musisz obiecać mi tylko jedno, oddaj jej... tę... kartkę. – powiedział notując coś na skrawku papieru. – Dobrze?

Myśliciel kiwnął głową i jedno boskie pstryknięcie palców później, już znajdował się na odlatującej chmurze, machając na pożegnanie Paoli. Lecąc do domu, zobaczył wielką białą słodką maź, w którą zmienił się Cukrowy Las razem z chatką jego koleżanki. Obłok wysadził go pod drzwiami wejściowymi jego twierdzy i zniknął w przestworzach.

Ściskając w dłoni papier z zamku z chmur wszedł po schodach na górę. Rzucił swoją skórzaną torbę na ziemię i wbiegł do pokoju, w którym zostawił Ukochaną. A ona... stała się idealna. Jej biała cera nie nabrała szczególnych rumieńców, ale oczy biły życiem. Rzuciła mu flirtowne spojrzenie i podeszła bliżej. Położyła mu rękę na piersi. Chciał czuć ją całą każdym zmysłem swojego ciała. Dotyk, smak... Przez moment czuł, że nie powinien, ale wtedy węch zareagował mocniej. Uczucie wzięło górę. Przesuwając głowę od jej ramion, aż po szyję zatopił się w jej zapachu.

- Ładnie pachniesz - powiedział.

Zachichotała i wyszeptała:

- To mydło...

Tylko na niej pachniało tak niesamowicie.

Onieśmielony, zdenerwowany podał jej wiadomość. Spojrzała na tekst - jedno imię: "Paola". Uśmiechnęła się i prowadząc Naukowca na zewnątrz przewróciła oczami do góry:

- Jesteś moim dłużnikiem...

- Słucham? – zdziwił się mężczyzna.

- Nie, nie ty. – pocałowała go w usta. – Ty jesteś mój.

Pstryknęła palcami, a gdzieś, daleko od nich, z dwóch skrępowanych miłością ciał w drodze na kraniec świata uciekło spóźnione życie.

- Dlaczego wychodzimy? Może... może zjemy obiad?

- Nie potrzebujemy obiadu. Mamy siebie. – zachichotała ponownie. – Chodźmy.

I wyruszyli. Szli hen, hen daleko. Aż ich sylwetki znikły za horyzontem. Brnęli w stronę miast i osad, gór i dolin, przez rzeki... morza... na inne kontynenty. Na kraniec świata. I tam także szli, jeszcze dalej, ale nikt już nigdy ich nie zobaczył.